şiir !

tüm sistemler şiirden korkar, zira bazen bir mısrası bile sevgiyi, aşkı, tutkuyu, özlemi, heyecanı vb tüm hissiyatları sakatlama gücüne sahiptir. sistem tüm düzenini insanoğlunu düşünecek kadar -daha doğru söylemek gerekirse sistemin efendileri tarafından kazıklandığını fark edecek kadar düşündüğünü- yalnız bırakmamak üzerine şekillendirmiştir tüm biçemini. şiirin her zaman bir tehlike olması bundan süregelir. zira bir yalnız anını kollar insanın... ve tüm şiirler yalnız okunur, bakmayın siz insanların bazen onu yalnız kalmamak için kullandığına, kimse ağızdan çıkan harflere ağzın kıvrımlarından fazla dikkat etmez o zamanlar: bedenini şiir ile kandırma telaşı o zamanlar, insanın.

gelişine yaşayacağım..

nazım'ın da dediği üzere sincap gibi kuş gibi yaşıyacağım. yani işim gücüm sadece yaşamak olacak. nereden ve nasıl geldiğini bilmez halde. ne geleceğini beklemeyerek, ansızın ölerek. " bi yaşa belkide " ile....

ya sabır...

bazen doluyorum..
bardağın son damlası gibi taşıp yere göğe sığamadığım anlar öyle çok ki.
büyüsün istiyorum o bardak, büyüyüp kocaman olsun..
büyüsün ve daha çok sabır alsın içine.
beni de alsın, kaybolayım..
kaybolmaya olan ihtiyacın kıyısında küreksiz bekliyorum.

insan.. insan...

hüzün güneşi gözlerinden pişmanlık yağıyordu; kimseye güvenemiyorum dedi. tek düşmanın insandır, uzak dur insandan dedim. çünkü insan; ana, baba, kardeş, sevgili, dost ve arkadaş gibi postlara bürünüp sızar ömrüne, talan eder seni. uzak dur insandan. çok haklısın deyip daha da sokuldu yanıma. anlamamıştı beni!